Button om omhoog te scrollen naar bovenkant pagina
fotografie.nl logo

Leerwerk

foto van leerfabriek in Marokko
foto: © Ben Seelt

Als ze ergens zijn moet je die fotograferen: leerlooierijen. Ik kon ze alleen niet vinden in de wirwar van straatjes, dus dan maar eens gevraagd. Het is een aardige Marokkaanse jongen die meteen enthousiast met me mee loopt om het even te wijzen.

 "Dit is mijn neef", zegt hij enige steegjes verder, "die neemt je wel verder mee en dan komt het goed."

Het neefje is niet alleen, dus loopt nu een viertal door de duistere stegen van Marrakesh tot de stad zich opent aan een terrein met groezelige dampende betonnen bassins waar even groezelige mannen hun ongetwijfeld korte leven slijten met het soppen van stinkende natte huiden waar het beest maar net uit is.

Ik krijg grondig onderricht in wat er gaande is en begrijp dat het kleurige fotogenieke verven van het leer plaats vindt in een stad drie honderd kilometer verderop. Dat is wat jammer, maar kom even binnen voor een kopje thee. "Dit is mijn oom", zegt de neef.

De begroeting is hartelijk en zoet is de thee in de leershop van de oom. Waar toch mijn belangstelling het meest naar uit gaat? Jassen, tassen en poefen in diverse uitvoeringen worden uit de schappen getrokken en voor mij neer geploft.

foto van man in Marokko in leerlooierij
foto: © Ben Seelt

Het is nu tijd, vind ik, om omstandig uit te leggen dat ik niet de gebruikelijke toerist ben om uitgebeend te worden, maar iemand die ook aan het werk is, die alleen plaatjes maakt en niet bezig is wat dan ook aan te schaffen.

Dat geeft helemaal niks, geeft men mij te verstaan. Aangezien ik niet van poefen houd, richt mijn blik zich op de tassen. Je moet toch ergens naar kijken en het zijn mooie tassen. Onverwoestbaar kamelenleer en absoluut vakwerk moet ik beamen. Als je een tas zou kopen, welke zou dat dan zijn? Nou die, zeg ik en voel een fijnmazig net zich om mij sluiten.

De ‘goeie koop’ tas heeft inmiddels veel landen gezien. Nooit spijt van gehad.

Of ik op het papiertje dat ik krijg zou willen schrijven wat ik voor de tas over zou hebben, in het onwaarschijnlijke hypothetische geval een tas te willen kopen. Ik wil u niet beledigen, sputter ik, maar dat word als onmogelijke optie weggewimpeld. Hij heeft zelf ook een papiertje. Daarop staat bij vergelijk een bedrag van het drievoudige van het mijne.

Twee maal zes papiertjes later ben ik plots de verbouwereerde koopman van een prachtige goudgele tas. Of ik tevreden ben, vraagt oom bij een volgend kopje thee. Ik moet het wel beamen: geen geld voor zo’n prachttas. Handen worden geschud; ook oom is tevreden. Het wordt nog heel gezellig tussen al het leer.

foto van man in Marokko in leerlooierij
foto: © Ben Seelt

Daar het lastig fotograferen is, met fototas en reuzen reistas, loop ik daarna naar mijn hotel.

Onderweg word ik aangesproken door een mij onbekende autochtoon. Wat ik voor de tas betaald heb, vraagt hij op de man af. Ik noem het bedrag, waarop hij mij op de schouder klopt, zegt ‘goeie koop’ en loopt door.

Ik begrijp dat het respect afdwingt als de toerist zich niet laat belazeren en besef tegen wil en dank tot die categorie te zijn doorgedrongen.

De foto’s heb ik de volgende dag maar gemaakt. De ‘goeie koop’ tas heeft inmiddels veel landen gezien. Nooit spijt van gehad.

Bestel dit boek
Zeg het voort...
Ontdek meer
Nieuwsbrief
De nieuwste artikelen in je Mailbox?
checkbox
Bedankt! Je aanmelding is verstuurd en we voegen je gegevens toe aan onze lijst. Let op: zorg ervoor dat het door ons gebruikte e-mailadres (info@fotografie.nl) voor de nieuwsbrief straks niet naar je spambox gaat.
Oeps! Er is iets misgegaan bij het versturen, probeer het opnieuw of stuur een bericht naar info@fotografie.nl
Fotografie.nl wordt mede mogelijk gemaakt door: