foto: Chalmers Butterfield | Kodachromefoto van Shaftesbury Avenue in Londen (ca. 1949)
De beroemdste naam voor fotografisch opnamemateriaal is zonder twijfel Kodachrome. Geliefd om de bijzondere scherpte, maar ingewikkeld om te fabriceren en te ontwikkelen. Bijna niemand kocht het nog. Kodak heeft er een streep doorheen gehaald.
Kodachrome kwam in 1935 op de markt. Een van de unieke eigenschappen was – en bleef – het feit dat de beeldvormende kleurstoffen niet in de film zaten, maar pas bij de ontwikkeling werden toegevoegd.
Daardoor konden de lagen waaruit de film was opgebouwd dunner zijn dan die van de andere diafilms. En dat leidde tot een extra hoge scherpte, die pas in een laat stadium van de analoge fotografie kon worden geëvenaard.
Ook de houdbaarheid van het beeld was, door de veel hoogwaardiger kleurstoffen, superieur. En de kleuren... altijd herkenbaar, typisch Kodachrome.
Gecompliceerd
Het Kodachrome ontwikkelprocédé was niet geschikt voor doehetzelvers en was ook veel te gecompliceerd voor doorsnee vaklabs. Films konden alleen in gespecialiseerde ontwikkelcentrales worden verwerkt, soms duurde het wel weken voordat je je films ontwikkeld terug had. En dat terwijl de gewone diafilms zich uitstekend leenden voor snelservice: veel professionele vaklabs hanteren of hanteerden een tweeuursservice.
Steve McCurry
Jarenlang mochten de fotografen van National Geographic alleen op Kodachrome werken. De indringende foto van het Afghaanse meisje, is bijvoorbeeld een Kodachrome.
Steve McCurry maakte hem en krijgt nu de eer een van de laatste door Kodak afgeleverde films vol te schieten, in opdracht van het George Eastman House International Museum of Photography and Film.
Als afscheid van deze Kodak-legende heeft Kodak een kleine website aan Kodachrome gewijd.
Op dit moment is er nog maar één Kodachrome-ontwikkeladres in de hele wereld, Dwayne’s Photo in Parsons, Kansas. Die verkoopt nog films en biedt de ontwikkelservice aan tot eind 2010. Dan is het echt helemaal over.
