De Canon Eos 50D doet er een schepje bovenop. De Eos 450D kreeg 12 miljoen pixels, de Eos 40D had er 10. Ook belangrijke concurrenten hadden er minimaal 12. Daarom haalt Canon bij de 50D uit met 15 miljoen pixels. In één klap van alle gezeur af! Maar... hoe goed is dat gelukt?
De Eos 40D is ongemeen succesvol. Het is een groot, degelijk ding, waarop bijzonder weinig aan te merken valt. Snelle AF, snelle opnameseries, magnesium behuizing, afgedicht tegen vocht, live view, automatische stofverwijdering. En dat voor een uiterst scherpe prijs.
Veel Canon-gegadigden betwijfelen de lichte, compacte 450D en de semiprofessionele 40D. Dat komt omdat de 40D eigenlijk te goedkoop is voor wat hij biedt, zeker als je ook nog naar de concurrentie kijkt. Niet verder lezen dus, en kopen dat ding?
Nee hoor, de 50D vindt ook zijn weg, ondanks dat hij fors duurder is dan de 40D.
Meerwaarde
De nieuw sensor is voorzien van een microlenzen-oppervlak. De lensjes bundelen het licht zodanig dat alles op de lichtgevoelige vlakjes van de sensor komt. Er gaat dus niets verloren, en dat moet een positieve uitwerking hebben op het ruisniveau.
Canon past een nieuwe processor toe, Digic IV. Die is zo snel dat de opnamefrequentie slechts zakt van 6,5 bps naar 6,3 bps, terwijl het aantal pixels wel met 50% steeg.
Achterop vind je het schitterend mooie lcd-scherm met 930.000 pixels, beslist fraaier dan dat van de 40D. De live view van de 40D had alleen fasedetectie-scherpstelling, dus dat betekent dat je je beeld voor de scherpstelling even kwijt bent. De 50D heeft daarnaast nu ook contrast-scherpstelling, waarbij het live beeld niet wordt onderbroken.
De afdichting tegen vocht werd bij de 50D verder geperfectioneerd. Ook zijn de naden kleiner.
De 50D herkent welk Canon objectief je gebruikt, weet precies bij welke instelling en in welke mate hij de hoeken van het beeld moet ophelderen.
Scherpstelling vergt dan geduld. Het gaat langzaam en zoekend. De eerste methode werkt vlotter, de tweede prettiger omdat je je beeld behoudt. Je kunt hierbij ook nog kiezen voor gezichtsherkenning: de camera detecteert de vormen van een gezicht en zorgt ervoor dat daar altijd op wordt scherpgesteld, waar het zich ook in beeld bevindt. Feitelijk een pure amateuroptie uit de compactwereld.
Het werkt overigens verrassend goed (zij het ook traag), misschien een uitkomst voor kroegbezoek, carnaval, enz. als je daar je Eos 50D aan wilt wagen.
Nieuw is ook de automatische vignetteringscorrectie. De 50D herkent welk Canon objectief je gebruikt, weet precies bij welke instelling en in welke mate hij de hoeken van het beeld moet ophelderen.
Prachtige functie, en een sterk wapen in de concurrentiestrijd met objectievenmakers Sigma, Tamron en Tokina. Verder kun je back- en frontfocuscorrectie voor maximaal 20 objectieven instellen.
Vooruitgang ook in de ruisonderdrukking voor hoge ISO-waarden. Had de 40D alleen Aan/Uit, hier heb je Uit en drie niveaus. Precies hetzelfde gaat op voor de Auto Lighting Optimizer.
Wat de bestandsformaten betreft voegt Canon een tweede, extra klein RAW-formaat toe. Handig als foto’s niet groot hoeven, terwijl je wel van je RAW-functionaliteit wilt profiteren. Je krijgt er natuurlijk ook kleinere bestanden mee. Nieuw is verder de HDMI-aansluiting voor HDTV’s.
De bovenste ISO-grens ging van 3200 naar 12.800.
Bediening
Voor het gebruik voegt Canon twee interessante verbeteringen toe. De eerste heeft te maken met het infoscherm, waarin je heel overzichtelijk alle belangrijke functies voorgeschoteld kreeg.
Bij de 40D bleef het bij info: alleen kijken. Bij de 50D kun je ook toegang tot dit scherm krijgen en een instelling rechtstreeks wijzigen. Zoals bij Olympus. Het werkt super.
Tweede nieuwtje is de Creative Auto stand. De keuzeknop bovenop de camera heeft daar de stand CA voor. Je krijgt dan een scherm achterop te zien met alleen de instellingen die je in de gemiddelde amateurpraktijk nodig hebt.
Daarbij heeft Canon geprobeerd twee belangrijke variabelen extra begrijpelijk voor te stellen. Voor de scherptediepte zie je een lange schaal, die loopt van onscherpe achtergrond naar scherpe achtergrond. Zo kies je voor veel of weinig scherptediepte.
Eronder vind je een soortgelijke schaal voor de belichtingscorrectie: van donkerder naar lichter.
Qua bediening is de 50D typisch Canon, zakelijk, compleet, geen poespas. Live view kreeg een aparte knop, dat heeft het wel verdiend.
Gelukkig bleef de silent-optie voor live view, waarin de sluiter pas terugkeert in z’n paraatstand als je de ontspanknop loslaat. De opnameklik zelf is fluisterzacht (wedstrijdje doen, Leica?), de terugkeer van de sluiter is iets lawaaiiger en kun je zo laten plaatsvinden op een moment dat het niet stoort (tijdens applaus bijvoorbeeld).
De camera is in alles snel. De opnamecyclus is zo vlot, dat de afdonkering door het opklappen van de spiegel erg kort is. Dat voelt heel professioneel, en is het ook.
De ingebouwde flitser werkt als AF-hulplicht. Hij geeft een paar korte flitspulsen om de scherpstelling bij lage lichtniveaus bij te staan. Dit valt nogal op, maar is gelukkig uitschakelbaar. Het AF-systeem kan meestal prima zonder deze assistentie.
Beeldkwaliteit
Grote vraag is natuurlijk: wat leveren die 5 miljoen pixels extra aan winst? Een iets hogere detaillering, maar niet navenant, zelf verre van dat.
Het is duidelijk dat er meer ruis ontstaat, die moet worden weggestreken, wat ongunstig is voor scherpte en detaillering. Je komt ongeveer op het niveau van een goede 12 miljoen pixels camera. Die overige 3 miljoen is leuk voor de afdeling marketing, die daar maar wat graag zijn ding mee wil doen.
De hoogste gevoeligheidsstanden, equivalent aan ISO 6400 en 12.800, geven erg veel ruis. Maar bij kleinere presentatieformaten (een drie – of vierkoloms krantenfoto bijvoorbeeld) kun je nog goed mee uit te voeten. Dat betekent dat deze standen zinvol toepasbaar zijn. Interessante winst dus.
Je komt ongeveer op het niveau van een goede 12 miljoen pixels camera.
De Auto Lighting Optimizer is de tegenhanger van Nikons D-Lighting. Vergelijking met de toevallig ook aanwezige Nikon D90 leverde grote verschillen op. Bij Canon is de verbetering marginaal, terwijl de D-Lighting van de D90 kleine wondertjes verricht in het aanpassen van gradatiecurven. De 50D heeft voor een goede witbalans bij kunstlicht vaak hulp van de fotograaf nodig, ook op dit punt doet Nikon het beter.
Wat de beeldkwaliteit betreft nog één punt. Het 17-85 mm objectief, door Canon als standaardzoom voor de 40D en 50D voorgesteld, is niet bij machte de camera’s kwalitatief eer aan te doen.
Blijkbaar heeft Canon de lat voor de amateur-optiek vrij laag liggen. De net uitgekomen, lange verwachte 18-200 IS is ook al geen hoogvlieger. Camera’s van dit kaliber leven op van de 4/17-40 mm, de 2,8/24-70 mm of de 4/24-105 mm IS.
Onbedoeld maakt de 50D veel reclame voor de 40D...
Voor het telewerk is het bij Canon natuurlijk vét koek en ei met maar liefst vier 70-200 mm objectieven, van de zeer betaalbare f/4 zonder beeldstabilisatie tot de f/2,8 IS versie: allevier heel erg goed.
Pixelbarrière
Kritische geluiden dus voor de Canon 50D, vooral omdat hij niet veel beter is dan de 40D, terwijl die verwachting wel werd gewekt. De commercie loopt hier keihard tegen de pixelbarrière op. Onbedoeld maakt de 50D veel reclame voor de 40D.
Maar onder de streep is de 50D: een ongelooflijk lekker werkende camera, door en door betrouwbaar, snel en trefzeker scherpstellend, met een bruikbare ISO-top van 12.800. Met fijne verbeteringen op gebruiksgebied. Hij kan goed de plaats van de 40D innemen, en dan kan de prijs omlaag.
