foto: Jan Duker | Sneeuwgors
De delen I en II uit deze artikelenserie gaan in op compositie en techniek. In dit derde en laatste deel gaan we in de praktijk op zoek naar vogels. We bezoeken een natuurgebied en ontdekken allerlei vogels op onze zwerftocht. We proberen ze zo goed mogelijk te fotograferen.
Op pad
Hoewel het nog geen winter is volgens de kalender, jaagt de wind al weer ijzig door mijn dikke jas. Ik sta in het eerste ochtendlicht op een dijkje in de haven van Lauwersmeer. Eén van de voordelen van dit jaargetijde is dat de zon later opkomt. Voordeel? Nou ja, een beetje wel. Want hoewel ik de naam heb een vroege vogel te zijn, ben ik in de winter nog wel eens iemand van laat opstaan. Maar de 'plicht' roept, we gaan vandaag vogels fotograferen. Dus toch maar in het donker mijn bed uit gekomen, koffie gezet, brood gesmeerd en de fototas ingepakt.
Sneeuwgors
Mijn fototas bestaat uit een rugzak van LöwePro, hier kan alles in wat ik op een dag denk nodig te hebben. Vaak neem ik ook lenzen mee voor landschapsfotografie, dus neem ik de volgende Canonlenzen mee: 17-35mm, 28-70mm, 70-200mm, 300mm en 500mm. Verder twee Canon bodies, 1D MarkIIn en de 5D. Ook de 1.4 en de 2.0 converters gaan in de tas. Dan nog accu’s, filters, lensdoekjes, en wat andere kleine dingen. Zo, de tas is gepakt, maar waar gaan we eigenlijk naar toe?
Ken je gebied
Het Lauwersmeergebied is één van mijn favoriete gebieden om te fotograferen. Ik ken het dan ook als mijn broekzak. Ik weet dus wat ik kan aantreffen in welk jaargetijde. En dat is belangrijk, want dat voorkomt eindeloos zoeken, of zinloos dwalen in de hoop dat je iets tegenkomt.
Sneeuwgorzen
Ik weet dat op dit dijkje ieder najaar en winter sneeuwgorzen te vinden zijn. Door mijn kijker speur ik het dijkje af. Het is goed opletten. Tussen de met mos begroeide stenen en het andere aangespoelde materiaal, vallen ze bijna niet op. Gelukkig zie ik snel een groepje rondscharrelen. Met mijn telelens loop ik langzaam in de richting van de vogels. Ze lijken zich weinig van mij aan te trekken.
Op het moment dat de kopjes wat vaker omhoog gaan, laat ik mij langzaam zakken en ga op de stenen zitten, met mijn camera en telelens voor mij op het statief. Sneeuwgorzen struinen hier vaak de onderkant van de dijk af en als je geduld hebt komen ze soms vanzelf jouw kant op. Na een half uurtje vliegt de hele groep op. Mijn kansen lijken verkeken.
Na enige tijd komt er een nieuwsgierige wandelaar langslopen. 'Al leuke plaatjes gemaakt?' brult de man enthousiast.
Toch snel keert de rust terug en besluit de hele groep weer te landen, nu op ongeveer 25 meter bij mij vandaan. Voorzichtig maak ik de eerste foto’s. Snel zijn ze gewend aan de sluiter van mijn camera, en de bewegingen van de lens. Ik kan nu vrijelijk fotograferen en ook rustig gaan verzitten zonder dat ik de vogels verstoor. Ze komen zelfs zo dicht bij, dat ze zich binnen de minimale instelafstand (vijf meter) van mijn lens bevinden. Ik kan de vogels met het blote oog nu prachtig observeren.
Na enige tijd komt er een nieuwsgierige wandelaar langslopen. “Al leuke plaatjes gemaakt?” brult de man enthousiast. Verschrikt vliegt de hele groep sneeuwgorzen op, om vijftig meter verderop weer neer te strijken. Ach ja, ook dat hoort er soms bij. Ik loop terug naar mijn auto, want ik heb zin in een kop warme koffie. Ik besluit vervolgens om door te rijden naar een vogelkijkhut in de buurt.
Onderweg
Ook vanuit de auto kun je goed fotograferen. Ik gebruik dan een rijstzak die ik op het portier van het geheel geopende autoraam leg. Hierop leg ik dan mijn camera met telelens, zo heb ik voldoende stabiliteit om trillingsvrij te fotograferen.
Buizerd
Onderweg zie ik op grote afstand een buizerd op de paal van een hek zitten. Hij zit er prachtig. Een buizerd fotograferen is niet eenvoudig, want ze zijn erg schuw. Ik tref alvast de eerste voorbereidingen. Raam naar beneden, rijstzak op het portier, camera met telelens er op. Ik meet het licht en stel diafragma en sluitertijd in. Langzaam ga ik rijden, één hand aan het stuur, de andere hand houdt de apparatuur vast.
Tip: wees hierbij erg voorzichtig en let goed op het andere verkeer!
Stapvoets rijd ik in de richting van de buizerd. Op nog redelijke afstand stop ik en maak een paar foto’s. Gelukkig, hij blijft zitten. Ik ga weer rijden. Ik nader zover totdat ik niet verder durf, bang om de vogel te verstoren. Door de zoeker kijkt de buizerd mij strak aan. Ik plaats de vogel net uit het midden van het beeld om een krachtiger compositie te krijgen. Na een aantal opnamen rijd ik rustig verder. De buizerd blijft gelukkig mooi zitten.
In het riet
Bij de hut aangekomen leg ik de laatste 200 meter te voet af. Plotseling wordt mijn aandacht getrokken door een geluid in het riet, dat het beste te omschrijven is als tsjing, tsjing, tsjing. Ik herken het geluid van baardmannetjes, één van de mooiste vogeltjes die je in het riet kunt aantreffen. Snel plaats ik camera en lens op het statief.
Vervolgens tuur ik gespannen in het riet, om een glimp van de vogeltjes op te vangen. Ik hoor ze, maar zie ze niet. Ze zitten diep weggekropen in het riet. Geduldig wacht ik af.
Na een kwartiertje komen de eerste vogeltjes omhoog langs de rietstengel en zie ik ze in de zoeker van mijn camera. Eén van de vogeltjes zit precies goed, met een mooie rietpluim als achtergrond. Ik maak snel een aantal opnames. Op het scherm van mijn camera bekijk ik het beeld. Scherpte en belichting goed? Gelukkig wel. De vogeltjes zijn al weer weggekropen in het riet.
Naar huis
Ik breng nog een uurtje in de vogelhut door. Ik speur met mijn verrekijker het gebied af op zoek naar vogels. Er gebeurt weinig de rest van die ochtend. Ik maak een praatje met een andere bezoeker van de vogelhut. Het middaguur nadert, meer dagjesmensen komen van de natuur genieten. Voor mij wordt het dan al gauw te druk. Ik pak mijn spullen in en keer tevreden huiswaarts.
Bekijk meer foto's van Jan Duker.
Lees ook Vogelfotografie Deel 1 en Vogelfotografie Deel 2.
